برکینگ بد همیشه نمایشی درباره عواقب بود. بیش از هر درام دیگری، تصمیمات عواقبی داشتند و لوح‌ها بین قسمت‌ها پاک نمی‌شدند. ما از همان روز اول در صحرا در اولین نمایش سریال تا پایان غرق در خون، قوس والتر وایت (برایان کرانستون) و جسی پینکمن (آرون پل) را دنبال کردیم، و به راحتی می‌توانیم خط عواقبی را که ما را از آن برانگیخت دنبال کنیم. شروع تا خط پایان ساختاری که در آن بیننده می‌تواند مطمئن باشد که کنش منجر به واکنش می‌شود، طبیعتاً علاقه بیننده را افزایش می‌دهد، و این بخشی از ترسیم نمایش بود - آنچه اکنون تماشا می‌کنیم چگونه بر اتفاقات بعدی تأثیر می‌گذارد؟ (همچنین به آن کمک کرد تا نمایشی عالی برای حضور در نتفلیکس باشد). این همان زمینه خلاقانه حاصلخیز است که وینس گیلیگان را در نتفلیکس اورجینال خود، «El Camino: A Breaking Bad Movie» به این دنیا بازگرداند - نیاز به دانستن فصل دیگری از داستان جسی پینکمن. نتیجه پروژه ای است که احساس می کند به منبع خود صادق است، پایانی خوش ساخت برای یک شخصیت محبوب که مفهوم پیامدها را به وضوح درک می کند.

اگر از اتفاقی که در ضربه AMC رخ داد گیج هستید، هشدار دهید که "El Camino" دست شما را نمی گیرد. این فیلم به اندازه فیلمی که پس از پایان فصل پنجم تماشا می‌شود، به‌عنوان یک فیلم مستقل طراحی نشده است، اگرچه من دوست دارم که بلافاصله این اتفاق نیفتاد و به سازنده و ستاره‌اش زمان بیشتری برای غنی‌سازی پروژه می‌دهد. چیزی که ممکن است بیشتر شبیه یک پول نقد باشد، اگر در پی فصل آخر برنده جایزه ساخته شود، شش سال بعد خلاقانه تر به نظر می رسد. با این حال، باید به یاد داشته باشید که در پایان فصل پنجم چه اتفاقی افتاد. مهمتر از همه، اینکه والتر جسی را از دست نازی‌های متماد که او را زندانی کرده بودند، نجات داد. ما در مورد آن اسارت در «ال کامینو» بیشتر می آموزیم و فرار از ضربه روحی موضوع اصلی فیلم است.

گیلیگان فوراً به ترتیب زمانی انتخاب می کند. والتر و بیشتر نازی ها از جمله تاد (جسی پلمونز) مرده اند. جسی از صحنه گریخته است، جیغ می‌کشد و تا شب با سرعت زیاد می‌رفت. به طور طبیعی، مقامات در حال فرود آمدن به قتل عام هستند، و آنها چند سوال از آقای پینکمن دارند، که یک هدف دارد: خارج شدن از نیومکزیکو. "El Camino" در واقع با یک فلش بک به یک مکالمه با یک چهره آشنا آغاز می شود که من آن را اسپویل نمی کنم (در "El Camino" تعداد کمی وجود دارد، اگرچه بزرگ ها به اندازه یادداشت های لطف به طرفداران علاقه ندارند. قوس جسی) درباره جسی که می‌خواهد از آلبوکرکی خارج شود و تا آلاسکا فرار کند. به مدت 122 دقیقه، این مسیر اصلی «El Camino» است - رساندن جسی به آلاسکا. او باید از پلیس و چند دشمن جدید فرار کند تا به آنجا برسد، اما «ال کامینو» دقیقاً یک فیلم هیجان‌انگیز نیست (علی‌رغم نمایش فوق‌العاده «نیروز بالا»). این بیشتر شبیه احیای یک شخصیت تلویزیونی کلاسیک از قربانی فریاد سرنوشت است که توسط والتر وایت دستکاری شده تا شخصی که آماده تصمیم گیری خودش است.

«برکینگ بد» همیشه نمایشی عمیقاً سینمایی بود - این فیلم در فیلم فیلمبرداری شد - و بنابراین انتقال به یک فیلم خاص به نظر می رسد. منظور من این است که «ال کامینو» هم سینمایی است و هم شبیه نمایش است، زیرا گیلیگان از نورهای درخشان نیومکزیکو و سایه‌های تاریک جهان استفاده می‌کند که جسی باید یک بار دیگر به خوبی به درون آن فرو رود. در هر صورت، زبان بصری نمایش او اغلب دست کم گرفته می شد، و مطلقاً هیچ یک از اینها در اینجا گم نمی شود. گیلیگان می‌تواند به راحتی مهارت‌های خود را در ترکیب‌بندی به صفحه نمایش بزرگ منتقل کند (و این در کنار اجرای نت‌فلیکس روی تعدادی از آنها اجرا خواهد شد).

از نظر اجرا، «El Camino» وسیله‌ای (با عرض پوزش) برای آرون پل است، بازیگری که واقعاً از جسی تا کنون نقشی را پیدا نکرده است که بتواند مهارت‌هایش را به رخ بکشد. او دوباره در اینجا عالی است و فشار و کشش ضربه و نیاز درون جسی را به تصویر می کشد. از یک طرف، او چیز وحشتناکی را پشت سر گذاشته است - و ما اجمالی از دوران اسارت او را از طریق فلاش بک می بینیم، از جمله یک دوره طولانی با تاد پلمونز که مستقیماً داستان فیلم را نشان می دهد - اما او همچنین می داند که او ندارد. تجملات زمان برای اندوه یا درمان. این می تواند زمانی رخ دهد که او به آلاسکا برسد.

طرفداران «برکینگ بد» تشابهات موضوعی بین فیلم جدید و نمایش مورد علاقه خود را ترسیم خواهند کرد. چیزی برای من جالب است که چگونه والتر اساساً در پایان سریال هیچ‌کس را نداشت، اما «ال کامینو» با جسی شروع می‌شود که از شبکه‌ای از افراد برای فرار او دعوت می‌کند، از جمله متحدانی مانند اسکینی پیت (چارلز بیکر)، بادگر )مت جونز) و حتی جو پیر (لری هانکین). یکی از شخصیت‌های کلیدی «ال کامینو» می‌گوید: «از جایی که من نشسته‌ام، تو شانس خودت را ساختی. همانطور که شریک سابق شما این کار را کرد.» چیزی وجود دارد که می گوید آن دو نسخه از "شانس" هر دو شخصیت را به کجا بردند. همچنین جالب است که "BB" اغلب در مورد "طرح ها" بود، تقریباً به اندازه یک رویه در برخی موارد، و "El Camino" هم در فرار جسی و هم آن فلاش بک کلیدی با تاد را منعکس می کند، که در آن جسی مجبور شد به جامعه شناس کمک کند. که دوست دخترش آندریا را کشت. از نظر من، این فلاش بک کلید موفقیت موضوعی «ال کامینو» و نحوه عملکرد آن در ارتباط با«برکینگ بد» به این دلیل که بسیاری از برنامه‌های جسی را با خبر می‌کند. یک عمل منجر به عمل دیگر می شود. از همان ابتدای نمایش از طریق پایان آن. اکنون ما تنها مانده ایم که بدانیم چه اتفاقی برای اسکایلر افتاده است. شاید در سال 2025 متوجه شویم.

نه غریبه کامل هولو یک ویترین بازیگر واقعی است، زیرا تعداد فوق‌العاده‌ای از بازیگران و مهارت‌های آنها را به نمایش می‌گذارد، اما فضای زیادی برای داستان باقی نمی‌گذارد. اگر کسی به دنبال روایتی شاداب باشد، با توجه به عنوان آماده قتل، یا برای طرحی که دارای یک دوره غیرقابل پیش‌بینی و آبدار از وقایع باشد، ایده‌ی افراطی خوبی نیست. در عوض، قدرت خود را به قدردانی از منظره احساسات شبیه‌سازی شده کاهش می‌دهد، یعنی تماشای بسیاری از چهره‌های با استعداد و قابل تشخیص که در مونولوگ‌های آماده جوایز که در ترازو بالا و پایین می‌شوند، غم و اندوه و کاتارسیس و درد را تداعی می‌کنند. مونولوگ‌های عالی می‌توانند در تلویزیون پرستیژ معکوس وجود داشته باشند، و با وجود تمام قدرتی که گروه A-list به این استراحتگاه سلامتی در بخشی به خصوص زیبا از کالیفرنیا به ارمغان آورد، قدم زدن از کارگردان جاناتان لوین، حرکت احساسی بسیار کمی دارد. نیکول کیدمن یکی از جالب‌ترین اجراهای خود را در سال‌های اخیر، به عنوان گورو سلامت روسی که در پشت همه چیز قرار دارد، اجرا می‌کند، و حتی آن هم در میان جمعیت گم می‌شود.

این نمایش الهام‌بخش اجراهای یکنواخت قوی از افرادی است که دقیقاً در این نور ندیده‌اید، نوعی کشش که به این اقتباس دیوید ای کلی و جان-هنری باترورث از کتاب لیان موریارتی کمک می‌کند تا از پس آن برآید یا خشک‌تر شود. معابر ملیسا مک کارتی در نقش فرانسیس، نویسنده ای که بلافاصله پس از شنیدن اخبار وحشتناک درباره کتاب جدیدش که مسیر بعدی حرفه او را شکل می دهد، به برنامه می آید، خاردار و آسیب پذیر است. او صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای را با بابی کاناواله در نقش تونی به اشتراک می‌گذارد، مردی داغ‌سر و سوخته که اعتیاد به قرص دارد و مقدار زیادی از خود نفرت بر شانه‌هایش می‌زند. کاناوال و مک کارتی با شیمی شگفت‌انگیزی که از گذراندن زمان زیاد با آن‌ها به دست می‌آید، صحنه‌های متعددی را به اشتراک می‌گذارند که دوستی فزاینده‌ای را نشان می‌دهد، به‌ویژه زمانی که آنها اضطراب درونی یکدیگر را تشخیص می‌دهند.

مایکل شانون یک دزد صحنه درجه یک در هر رسانه ای در اینجا باقی می ماند و نقش پدر و معلم دبیرستانی به نام ناپلئون را بازی می کند که به همراه همسرش هدر (اشر کدی) و دخترش زو (گریس ون پتن) به خلوتگاه آمده است. خانواده در یک فقدان آسیب زا شریک هستند که تلاش می کنند در مورد آن صحبت کنند، اما ناپلئون سرحال و ماجراجو شانون سعی می کند با خوش بینی ناامید کننده بر آن غلبه کند، تضادی آشکار با حضور توخالی هدر و زویی. من شانون را اینجا دزد صحنه می‌نامم، زیرا او چگونه صحنه‌های مختلف را با صدای آواز خود فرمان می‌دهد، از جمله یک عدد بدون شلوار که نشان می‌دهد «نه غریبه کامل» چقدر قوی‌تر خواهد بود. صحنه دیگری که در آن همه در مسابقه گونی سیب زمینی شرکت می کنند نیز ثابت می کند که یک جزیره است.

شاید هیجان‌زده‌ترین مشتری از همه آنها، اما در عین حال متضادترین، Carmel Regina Hall باشد. او طبیعتی پرخاشگرانه برای ورود به برنامه دارد، می‌خواهد هر چیزی را که ماشا و برنامه‌اش، Tranquillum ارائه می‌دهند، باور کند و از بین برود. اما می آموزیم که این ماسکی برای خشم انفجاری درون است. هال این نقش را فوق‌العاده گسترده بازی می‌کند و در عین حال این افراط‌ها را ثابت نگه می‌دارد، و باور کردنی است که بخواهد رستگاری ماشا را تجربه کند و بعداً عصبانی شود که در فوران‌های کوچک ظاهر می‌شود.

خوش‌بینی کمتری از لارس وجود دارد، که لوک ایوانز با ظاهری خشن و پوزخند خنده‌دار بازی می‌کند. در میان بسیاری از افراد ضعیف در گروه، او به دلایلی که بیشتر و بیشتر آشکار می‌شود، اغلب به عنوان بزرگ‌ترین احمق، که ظاهراً متخاصم‌ترین فرد است، مورد انتقاد قرار می‌گیرد. و در حالی که این عقب نشینی بر مشکلات فردی متمرکز است، برای زوج ها نیز کمک می کند، مانند دوستداران دبیرستانی جسیکا (سامارا ویوینگ) و بن (ملوین گرگ)، که با وجود جوانی قابل توجه خود، جرقه رمانتیک خود را به سایر شرکت کنندگان از دست داده اند.

بازی نیکول کیدمن در نقش ماشا، رهبر سلامتی که گفته می شود مهمانان این هفته را مانند یک کوکتل مدیریت کرده است، محور توخالی مینی سریال هشت قسمتی است. او صحنه های مختلف را با لهجه روسی و نگاه یخی بیش از حد خود به نمایش می گذارد و به مشتریان خود دستورالعمل های عجیب و غریب می دهد و سطح راحتی آنها را آزمایش می کند. شخصیت او از بازی خسته‌کننده‌ای که این نمایش با داستان پس‌زمینه بازی می‌کند رنج می‌برد، زمانی که طرح فعلی باید به جلو برود، و حتی با وجود اینکه او چیزهای زیادی در کاراکتر دارد، هنوز چیزی بی‌تفاوت برای او و در کل وجود دارد. طرح. ماشا نیز به نظر می‌رسد که روح او گرفتار فعالیت هولناک سلامتی مدرن شده است، و ما فقط اجمالی از یک شخصیت جالب را از صحنه‌هایی دریافت می‌کنیم که در آن او مهارتی ماورایی را برای مردم ایجاد می‌کند. اما «نه غریبه کامل» در نهایت نشان می‌دهد که او بیشتر از همه پول‌دار است و مینی سریال نمی‌تواند تصمیم بگیرد که او را به عنوان یک شوخی عجیب و غریب معرفی کند یا یک استاد شایسته، که باعث می‌شود تأثیر عملکرد کیدمن به طور کلی ضعیف شود. فیلمبرداری ایو بلنجر که با ادامه سریال شل و شیک تر می شود، به نظر می رسد همیشه مطمئن می شود که نور طلایی درخشانی پیدا می کند تا از پشت سر او بتابد، اما عملکرد کیدمن با گذشت زمان این قدرت را از دست می دهد.

موارد دیگری نیز وجود دارد که شامل دستیاران ماشا یائو (مانی جاسینتو) و دلیلا (تیفانی بون) می شود. این دو رابطه پرتنش خود را دارند که در بین ساعات کاری آشکار می شود و فلاش بک های مختلف نشان می دهد که ماشا در زندگی آنها و اکنون در ارتباط آنها چه رفتاری داشته است. این روند کمی شفافیت بیشتری را ارائه می دهد، اما در عین حال حس رمز و راز نمایش را برآورده نمی کند. بیشتر شبیه این است که اگر نه غریبه کافی نبود، در اینجا چند زندگی دیگر برای دستکاری وجود دارد که باعث لعنت به رشد داستان می شود.

در شش اپیزود اولی که برای مطبوعات ارائه شد، «نه غریبه کامل» در ابتدا در مورد پویایی شخصیت‌هایش یک هوای کنجکاو به دست می‌آورد، از اینکه ببیند چه کسی با چه کسی صحبت می‌کند وقتی که گروه در ابتدا «بشکه باروت» در نظر گرفته می‌شود. اما این سری دارای مقدار خطرناك كمی است، زیرا بین خطوط داستانی متفاوتی قرار می‌گیرد كه باعث می‌شود تحول عجیب سری به عقب برگردد. گاهی اوقات به چشم‌انداز ماشا و دستیارانش می‌رود تا نشان دهد که چگونه کارها در پشت صحنه با دوزهای دقیق یا فیلم‌های دوربین امنیتی کار می‌کنند. اما هیچ دسیسه یا رمز و راز بزرگتری مطرح نمی شود. هیچ چیز در روایت با مسمومیت شوم نماهای تکراری اسموتی که در اسلوموشن فوق‌العاده تنظیم و ترکیب می‌شوند، مطابقت ندارد.

داستان به‌طور خسته‌کننده‌ای بیش از آنکه روایت باشد، توسط نیروی ستارگان هدایت می‌شود، و در حالی که این چیدمان دارای قدرت است، بخش‌های بزرگ را به‌ویژه خاطره‌انگیز یا پرتنش نمی‌کند. به خصوص در سه قسمت اول، شما همیشه منتظر هستید که کفش بیفتد، البته شرکت سلامتی، اشکالاتش را فاش کند، یا کسی به قتل برسد. هیچ‌کدام از اینها دقیقاً اتفاق نمی‌افتد، زیرا «نه غریبه بی‌نقص» غالباً به همان اندازه سرراست است که بین نه تجربه‌ای شبیه به درمان انجام می‌شود، چه جلسات موفق باشند یا نه. مضامین مربوط به از دست دادن، خودکشی و ضربه به طور گسترده مورد بررسی قرار می گیرند، اما تأثیر عاطفی وجود ندارد، هر چند تک گویی های اشک آور، یا برخی مکالمات طولانی ممکن است تأثیرگذار باشند. حتی زمانی که برخی از عناصر جنجالی‌تر وارد مجموعه می‌شوند و عادی می‌شوند، آنقدرها که تولید با این بازیگران می‌تواند جذاب یا غنی باشد، نیست.

در سال 2017، سری بازی‌های «رزیدنت اویل» تجربه اکشن سنگینی را که در چند قسمت اخیر ایجاد کرده بود از بین بردند و با «رزیدنت اویل 7: زیست‌آزارد» به حالت ترسناک اولیه بازگشتند. چهار سال بعد، سری فیلم‌هایی با همین نام، بازنشانی سختی مشابهی انجام می‌دهند، اگرچه این یکی به ابتدای فیلم‌ها باز نمی‌گردد، اما به عمق مطالب منبع می‌پردازد، و واقعاً از دو بازی اول، به‌ویژه «رزیدنت» استفاده می‌کند. ایول 2 اینچی برای اولین بار روی صفحه نمایش. کنار زدن اکشن سنگین CGI پل دبلیو اس. فیلم‌های اندرسون، نویسنده/کارگردان یوهانس رابرتز فیلمی ساخته است که مستقیماً از بازی‌های هر فیلمی که تاکنون در «رزیدنت اویل: به شهر راکون خوش آمدید» الهام گرفته شده است. شخصیت‌ها و حتی مکان‌ها برای بازیکنان «RE» به طرز باورنکردنی آشنا خواهند بود و لحن آن بیشتر به یک سری بازی که در اصل از «Evil Dead» الهام گرفته شده بود، به نظر می‌رسد. با این حال، اکشن متلاطم و داستان سرایی درهم و برهم، «شهر راکون» را از تبدیل شدن به کابوس وحشتناکی که طرفداران هاردکور می‌دانند این سری بازی اغلب به آن تبدیل می‌شود، باز می‌دارد.

از همان ابتدای «به شهر راکون خوش آمدید»، طرفداران بازی‌ها به دنیایی که می‌شناسند و دوست دارند اشاره می‌کنند. فیلم با کلیر ردفیلد جوان و برادرش کریس در یتیم خانه ای در قلب شهر راکون آغاز می شود، مکانی که توسط ویلیام بیرکین بدخواه (نیل مک دونا) اداره می شود. سال‌ها پس از افتتاحیه وحشتناکی که در آن کلر دختری به نام لیزا ترور (جانت پورتر) را می‌بیند، او با یک راننده کامیون به شهر راکون بازمی‌گردد. اکنون با بازی کایا اسکودلاریو، کلر شنیده است که اتفاق بدی در شهر زادگاهش به واسطه شرکت آمبرلا در حال رخ دادن است. او روز اشتباهی را برای آمدن به خانه انتخاب کرد.

قبل از اینکه او حتی وارد شهر راکون شود، زمانی که راننده با دختری در جاده برخورد می کند، شروع می شود. در حالی که او با کلر دعوا می کند، دختر بلند می شود و می رود. سگ کامیون‌دار می‌رود تا محل خونین را لیس بزند و هرکسی که بازی‌های اولیه را بازی کرده باشد فریاد می‌زند "سگ زامبی!" حداقل در سر آنها (آن سگ های زامبی لعنتی یکی از وحشتناک ترین چیزهای تاریخ بازی بودند.) او در نهایت به ساختمان اداره پلیس شهر راکون می رسد، که به طرز قابل توجهی از آن بازی های اولیه بازسازی شده است. می خواستم به دنبال مهمات پشت میز پذیرش در لابی باشم.

ساکنان RPD برای بازیکنان و حتی طرفداران فیلم های اندرسون آشنا هستند: کریس ردفیلد (رابی آمل)، جیل ولنتاین (هانا جان-کامن)، آلبرت وسکر (تام هاپر) و لئون اس کندی (آوان جوگیا) با دونال لوگ که در نقش چیف آیرونز ظاهر می‌شود و تمام منظره‌هایی را که می‌تواند پیدا کند را می‌جود (در اولین صحنه او طوری بازی می‌کند که او ممکن است فکر کند در تقلید از فیلم‌های پلیسی بد بازی می‌کند). در حالی که نام ها ممکن است آشنا باشند، شخصیت ها به طرز افسرده ای لاغر هستند. جان کامن جرقه ای به جیل می دهد، اما اسکودلاریو بی حوصله به نظر می رسد، چیزی که هیچ کس نمی تواند درباره میلا جووویچ بگوید.

افسران در نهایت از هم جدا می شوند و به دو مکان کلیدی می روند که بسیار آشنا هستند: عمارت اسپنسر، محل بازی اول، و خود ساختمان بخش، جایی که بیشتر بازی دوم در آنجا اتفاق می افتد. رابرتز آشکارا الهامات سینمایی خود را نیز تکرار می کند، و در درجه اول تلاش می کند فیلم «رزیدنت ایول» را بسازد که جان کارپنتر آن را کارگردانی می کرد و استاد چقدر عاشق فیلم هایی بود که با الگوی «ریو براوو» از «آدم های خوب درون، آدم های بد بیرون» ساخته شده بودند. یک فیلم زامبی که به «حمله به منطقه 13» بدهکار است؟ من را ثبت نام کن

پس چرا «به شهر راکون خوش آمدید» این پتانسیل را برآورده نمی‌کند؟ جلوه‌های عملی چسبنده را به درستی دریافت می‌کند، اما رابرتز و ماکسیم الکساندر فیلمبردار با تولید تنش واقعی دست و پنجه نرم می‌کنند. هنوز هم برای فیلم‌ها سخت است که ترس صادقانه بازی‌ها را که از بازی‌های ترسناک بقا ناشی می‌شد، که معمولاً مهمات بسیار کمی داشتند و با دشمنانی که کشتن آنها سخت‌تر می‌شد، پدید آمد، دشوار است. صحنه‌های زیادی در «شهر راکون» وجود دارد که موقعیت جغرافیایی ضعیفی دارند - برش‌های ناگهانی سر زامبی‌ها که غرغر می‌کنند و اسلحه‌ها شلیک می‌شوند. تکرار. زمان هایی بود که حتی مطمئن نبودم چه کسی تقریباً دارد خورده می شود. ما باید بدانیم که شخصیت ها در کجای فضا قرار دارند تا تنش وجود داشته باشد. در غیر این صورت، این فقط یک تصویر توخالی است.

همچنین این حس وجود دارد که همه اینها برای کسانی که آن بازی‌های اولیه را بازی نکرده‌اند، اهمیت کمتری خواهد داشت. بزرگترین عجله من از شناسایی مکان هایی بود که قبلاً با یک کنترلر در دستم دیده بودم. این کاملاً فیلمسازی نیست - خدمات طرفداران است. من یک فیلم «رزیدنت اویل» می‌خواهم که این لوکیشن‌ها و شخصیت‌های افسانه‌ای را ببرد و کاری تازه و هیجان‌انگیز با آنها انجام دهد. به جای پایان دادن به آن، با اساطیر شروع کنید. و حقیقت این است که تقریباً هیچ داستانی برای «به شهر راکون خوش آمدید» وجود ندارد. رابرتز پس از تنظیم یک دسته از چهره‌های آشنا، راضی است که آنها را از زامبی‌ها بیرون بیاورد تا یک عمل نهایی قابل پیش‌بینی را به نمایش بگذارد که برخی از بدی‌های بزرگ نمادین بازی را به نمایش بگذارد. به طرز افسرده‌ای آسان است که این فیلم به کجا برسد و چه کسی به دنباله اجتناب‌ناپذیر آن برسد. وجود دارد یک چیز که یک بازی ترسناک عالی هرگز نمی تواند باشد (و چیزی که واقعاً نمی توان فیلم های اندرسون را به آن متهم کرد): قابل پیش بینی.

درست در زمان چهارم ژوئیه، Disney+ برای هر کسی که نمی‌تواند بلیت حضور در برادوی معروف به «همیلتون» را تهیه کند، تلاش می‌کند. تمام 160 دقیقه آن، از جمله یک وقفه بسیار کوتاه و برخی سانسورهای جزئی زبان، از 3 جولای در این سرویس پخش خواهد شد. این فیلم بیش از دو شب در سال 2016 با اکثر بازیگران اصلی، از جمله تمام برندگان تونی فیلمبرداری شده است، این بیش از یک اجرای فیلمبرداری شده است. دقت زیادی در ساخت این فیلم تا حد امکان انجام شده است. فیلمبرداری، تدوین و کارگردانی نیز تنها چیزی را به ارمغان می‌آورد که در تئاتر ریچارد راجرز نمی‌توانستید به دست آورید: نزدیکی که به شما امکان می‌دهد احساسات (و عرق کردن) روی چهره اجراکنندگان را ببینید. کارگردان توماس کیل (که کارگردانی تولید صحنه را نیز برعهده داشت) از کلوزآپ‌های خود با احتیاط استفاده می‌کند، اما موفق می‌شود این سطح از صمیمیت را حفظ کند حتی زمانی که می‌توانیم کل صحنه و همه اجراکنندگان آن را ببینیم.

با امتیاز PG-13، این فیلم بزرگسالانه ترین فیلمی است که پشت لوگوی قلعه والت دیزنی ظاهر شده است. مطمئناً از جهاتی که عمو والت تایید نمی‌کرد، بداخلاقی است، به ویژه در به تصویر کشیدن وقایع زناکاری که منجر به بروشور رینولدز شد. توماس جفرسون (برنده تونی دیوید دیگز) می‌خواند: «خب، او اکنون هرگز رئیس‌جمهور نخواهد شد.

در واقع، زمان انتشار این نمایش همچنان موزیکال را در گفتگو با رویدادهای جاری قرار می دهد، به ویژه موج اخیر داستان های رنگین پوستان که در اتاق های هیئت مدیره، اتاق نویسندگان و سایر مکان هایی که تصمیم گیری می شد مشروعیت زدایی یا کاملاً کنار گذاشته شدند. ساخته شده است. وقتی آرون بور (برنده تونی لزلی اودوم جونیور) در مورد تمایل به بودن در «اتاقی که در آن اتفاق می‌افتد» آواز می‌خواند، اشعار با تصویر عمدی یک مرد سیاه‌پوست همراه می‌شود که آنها را می‌خواند. انتخاب بازیگران «همیلتون» از بازیگران عمدتاً سیاه‌پوست، لاتین تبار و آسیایی برای به تصویر کشیدن افرادی از زندگی واقعی که می‌دانستیم سفیدپوست هستند (و، مبادا فراموش کنیم، برده‌داران) تنها اگر در نظر نگیریم که موضوع اصلی کتاب میراندا این است. نه تنها چه کسی می‌تواند این داستان آمریکایی را تعریف کند، بلکه خود سوژه‌ها نیز هیچ کنترلی بر داستان‌گو ندارند. با توجه به اینکه چند هفته گذشته پر از صداپیشگان سفیدپوست بود که داوطلبانه کنار رفتند تا به هنرمندان سیاهپوست اجازه دهند شخصیت‌های سیاه‌پوست خود را صدا کنند، من مطمئن هستم که این خودپسندی بازیگری بار دیگر در دادگاه افکار عمومی مورد بحث قرار خواهد گرفت.

اما من پرت می شوم.

از آنجایی که موسیقی متن «همیلتون» از زمان انتشارش در نمودارها قرار گرفته است، بسیاری از بینندگان در نهایت یک زمینه بصری برای اشعاری که از صمیم قلب می‌دانند خواهند داشت. با شروع با شماره آغازین، «الکساندر همیلتون»، میراندا مقداری غیر خدایی از شرح و تاریخ را در اشعار خود گنجانده است، و اغلب از رپ به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف خود استفاده می کند. Odom's Burr، خودخوانده "احمق لعنتی که به همیلتون شلیک کرد" و جزئیات بازیگران سال های اولیه قهرمان ما، که او را از دریای کارائیب تا شهر نیویورک دنبال می کند. این اولین نگاه ما به طراحی لباس پل تازول و نورپردازی هاول بینکلی است که هر دو توسط فیلمبردار دکلن کوین و کادربندی عالی کیل به نمایش گذاشته می شوند. ما همچنین با صداهای بازیگران اصلی آشنا می شویم که هر کدام در نوع خود متمایز و فوق العاده هستند. این افتتاحیه، و دیگر آهنگ‌های پر از جزئیات، برای هزاره‌ها همان چیزی است که «Schoolhouse Rock» برای نسل من بود، اگرچه ABC این را برای ما بچه‌ها بسیار خطرناک می‌دانست.

عظمت آهنگ های میراندا در تنوع سبک های موسیقی و انتخاب هایی است که او برای هر شماره انجام می دهد. از آنجایی که تقریباً هر کلمه در موزیکال خوانده می شود، کشف اینکه او از چه ترکیبی از رپ، آر اند بی، گاسپل و پاور تصنیف استفاده خواهد کرد، بسیار سرگرم کننده است. او آهنگ نمایش واقعاً قدیمی برادوی، آهنگ جذاب و در عین حال وحشتناک "تو برمی گردی" را به پادشاه جورج سوم (یک جاناتان گروف بداخلاق لذیذ) می دهد، گویی نمادی از تفاوت بین کشور قدیمی و مستعمره نشینان ژولیده است. شورش علیه آن میراندا وقتی می‌خواهد به لحظات احساسی بزرگ‌تری دست یابد که تا انتهای تئاتر طنین انداز می‌شوند، بدون زحمت دنده خود را عوض می‌کند، به ویژه در آهنگ‌های خواهران شویلر، آنجلیکا (برنده تونی، رنه الیز گلدزبری)، که برای همیلتون و همیلتون می‌خواند. الیزا (فیلیپا سو) که با او ازدواج می کند.

باز هم صمیمیت دوربین Kail در اینجا معجزه می کند. احساسات در چهره بازیگران هنگام آواز خواندن بسیار محبت آمیز در آغوش گرفته می شود، به خصوص زمانی که آنها قلب خود را بیرون می ریزند. او عشق پدرانه را در چشمان بور به تصویر می کشد که برای دختری که امیدوار است آنقدر عمر کند تا پیر شود آواز می خواند. ما به اندازه‌ای نزدیک هستیم که ذهن الیزا را در حال کار کردن ببینیم، زیرا او در این فکر می‌کند که آیا می‌تواند با جاه‌طلبی‌های شوهرش برای دور انداختن گلوله‌اش رقابت کند. گلپر عملاً با عشق و محافظت از خواهر کوچکترش می لرزد. و هر پوزخند زیبای صورت دیگز، چه لافایه باشد، ثبت می شود tte در اولین اقدام یا توماس جفرسون در دوم. به عنوان دومی، دیگز لباس بنفش رنگی می‌پوشد که از یکی از کمدهای پارک پرنس پیزلی بلند شده به نظر می‌رسد.

به عنوان همیلتون، میراندا بسیار عالی است و به خود خطی در مورد مهاجرانی می دهد که احتمالاً در خشم برخی افراد باقی خواهند ماند. او با اودوم فوق‌العاده با دقت کالیبره‌شده همراهی می‌کند. Burr در این دوئل پیروز می شود، اما میراندا MVP سریال و نابغه خلاق آن است. تنها جایی که «همیلتون» اندکی لنگ می‌زند - و من این مشکل را در برادوی هم داشتم - در تصویر جورج واشنگتن است. کریستوفر جکسون در این نقش فوق‌العاده است (خدای من، این مرد می‌تواند آواز بخواند) اما در حالی که بقیه به اندازه کافی مشتاق هستند که افسانه‌هایشان را با انسانیتشان متعادل کنند، واشنگتن به نوعی پاس می‌گیرد. او با احترام دیده شده است، که با تصویر بزرگتر از زندگی جکسون به خوبی کار می کند، اما در حالی که بقیه از درس های بی مزه ای که من در کلاس تاریخ گرفتم رهایی می یابند، واشنگتن احساس می کند هنوز در کتاب درسی من اسیر شده است.

بیننده همیشه می داند که این یک تولید زنده است که با تماشاگران مشتاق فیلمبرداری شده است. بعد از هر عدد تشویق می‌شود، و در نماهای گسترده که بخش‌های صفحه گردان را به تصویر می‌کشد، گهگاه می‌توانیم تماشاگران و گودال ارکستر را ببینیم. این یک احساس خوشامدگویی "شما آنجا هستید" را به روند رسیدگی اضافه می کند. می گویند تئاتر زنده مانند گرفتن رعد و برق در بطری است که هر شب متفاوت است و هرگز تکرار نمی شود. داشتن ذره ای از آن رعد و برق در اختیار شما از این فیلم خوب است.

حتی زیباتر این است که چگونه بازنمایی ارائه شده توسط بازیگران رنگی بیننده را وادار می کند تا به این فکر کند که چه اتفاقی می افتد اگر افرادی که شبیه به اجراکنندگان هستند واقعاً اجازه داشته باشند در ایجاد آرمان های آمریکایی و قوانین این کشور در حال رشد در آن زمان شرکت کنند. اجداد ما این کشور را ساخته اند، و فرزندان آنها هنوز برای برابری طلب می کنند، هنوز هم می جنگند تا در اتاقی باشند که در آن اتفاق می افتد. مهم نیست که تکرار "همیلتون" چقدر سرگرم کننده است - و بسیار سرگرم کننده است - این ایده ها همیشه در کمین هستند و نیاز به بررسی دارند.

من معمولاً علاقه ای به بازسازی فیلم های ترسناک خارجی در ایالات متحده ندارم زیرا نسخه اصلی تقریباً همیشه بهتر است. در مورد «آسمان سرخ خونی» پیتر توروارث که امروز در نتفلیکس پخش می‌شود، من واقعاً امیدوارم که برخی استودیوها حقوق را بگیرند و آن را دوباره انجام دهند تا بتوانند آن را به درستی انجام دهند. از مدرسه فیلمسازی «چگونه آن را به هم می زنی»، «آسمان سرخ خونی» مفهومی خارق العاده را می گیرد که آثار ژانری مانند «از غروب تا سپیده دم»، «مارها در هواپیما» و «قطار به بوسان» را با هم ترکیب می کند. آن را در اکشن‌های رقص ضعیف، فلاش‌بک‌های پرقدرت، و زمان اجرا بی‌پایان می‌آورد. من برای انجام این سفر بسیار هیجان زده بودم، اما فقط می خواستم هواپیما به سرعت فرود بیاید تا بتوانم پیاده شوم.

ناجا (پری باومایستر) به همراه پسرش الیاس (کارل آنتون کخ) در حال سفر در سراسر اقیانوس اطلس است که توسط گروهی از تروریست ها ربوده می شود که قصد دارند آن را از بین ببرند. او به وضوح رازی را پنهان می کند، اما توروارث به طرز افسرده کننده ای علاقه ای به نگه داشتن آن برای مدت طولانی ندارد. «آسمان سرخ خونی» باید فیلمی باشد که شاید در نیمه راه یا احتمالاً بعداً وقتی «آدم‌های بد» متوجه می‌شوند چیزی وجود دارد که برایش در هواپیما برنامه‌ریزی نکرده‌اند. این داستان را تصور کنید که از POV تروریست‌هایی با تعریف ضعیف روایت می‌شود و زمانی که ماموران آشوب متوجه می‌شوند که یکی از مسافران در واقع یک خون‌آشام است، به ناجا منتقل می‌شود.

درست خواندید «آسمان سرخ خونی» داستان مادری مجرد است که سال‌ها پیش توسط موجودی از شب گاز گرفته شده بود. او برای مدیریت "وضعیت" خود دارو مصرف می کند، اما خشونت در هواپیما او را زنده می کند و دیری نمی گذرد که او در حال مکیدن پلاسمای مردانی است که قصد قتل یک هواپیمای پر از مسافر را دارند. سرگرم کننده به نظر می رسد، درست است؟ این نیست.

این ایده عالی در «آسمان سرخ خونی» به شیوه‌ای روتین خیره‌کننده انجام می‌شود. حس تعجب یا بازیگوشی که فکر می‌کنید در مفهوم «خفاش‌ها در هواپیما» ذاتی است، اینجا نیست، زیرا «آسمان سرخ خونی» تنها پس از آن که ناجا به خود اجازه می‌دهد کاملاً هجوم آورد، در فوران‌های خونین زنده می‌شود. و با این حال حتی پس از آن احساس می کند دندان هایش به اندازه کافی تیز نیستند. حتی وقتی از نظر منطقی کمتر و کمتر می شود، هرگز جرقه یا حس تنش خود را پیدا نمی کند. سرمایه گذاری روی هیچکدام از آن غیرممکن است، تا حدی به این دلیل که POV بیشتر متعلق به الیاس است که از جنون اطرافش حیرت زده شده است، زیرا او بیش از همه نگران سرنوشت مادرش است. ارتباط الیاس/نادجا به گونه‌ای طراحی شده است که دل ببخشد، و گاهی اوقات این کار را انجام می‌دهد - بومیستر و کوخ ارتباط باورنکردنی دارند - اما به نظر می‌رسد به قیمت چیزی است که این فیلم بیش از هر چیز نیاز داشت: سرگرمی احمقانه. ما برای "خون آشام علیه تروریست ها" اینجا هستیم. می توان از موضوع مادر/پسر برای ارتقای آن استفاده کرد، اما نباید تمرکز اصلی باشد.

یکی از بزرگترین مشکلات این است که جهت کم نور، پتوی کم وزنی را بر روی هیجان پرتاب می کند. سکانس‌های مبارزه در هواپیما همگی از نظر سبک و ماهیت با هم محو می‌شوند، بنابراین به‌طور فزاینده‌ای نمی‌توان به آن توجه کرد درست زمانی که تنش باید بلند شود (و هیچ دلیلی وجود ندارد که فیلمی با این طرح باید بیش از دو ساعت طول بکشد). برخی تلاش‌های ناشیانه را برای ادغام احساسات ضد اسلامی در روایت در کنار عدم استفاده واقعی از این واقعیت که اگر آنها مجبور شوند به عنوان یک ساعت واقعی تغییر مسیر دهند، ممکن است در این پرواز ماوراء اقیانوس اطلس طلوع کند، استفاده نکنید و فیلم دوبله «آسمان سرخ خونی» تقریباً در هر صحنه به نوعی پتانسیل خود را از دست می دهد.

اگر چیزی موثر باشد، این است که هوروات چگونه رابطه بین ناجا و الیاس را تنظیم می کند، حتی اگر بیش از حد مورد توجه قرار گیرد. این در واقع داستان یک مادر است که سعی می کند از پسرش محافظت کند و والدین نه تنها برای ایمن نگه داشتن فرزندشان بلکه برای پنهان کردن جنبه هیولایی خود از فرزندانشان تلاش می کنند. شرم آور است که ببینیم چنین مضمونی در یک پرواز سینمایی هدر رفته است که ارزش آن را ندارد.